Solidarność do wojska.
Katalog wystawy
Wydawca: Instytut Dziedzictwa Solidarności
Scenariusz: Joanna Lewandowska
Konsultacja: Stanisław Alot
Redakcja językowa: Mirosław Wójcik
Projekt: Piotr Figura, SINDRUK
W październiku 1982 r. Sejm PRL uchwalił nową ustawę o związkach zawodowych. Zdelegalizowała ona ostatecznie NSZZ „Solidarność” po okresie zawieszenia. Na znak sprzeciwu wobec tej decyzji w całym kraju odbyły się demonstracje. Podziemne struktury związku zaapelowały o przeprowadzenie 10 listopada 1982 r. masowych protestów w zakładach pracy.
Aby nie dopuścić do tych protestów, władze przygotowały pobór do wojska. Służba Bezpieczeństwa wytypowała najaktywniejszych działaczy związkowych w dużych zakładach pracy, żeby „odizolować element ekstremalny
i wichrzycielski”. Listy z nazwiskami tych osób przekazano wojsku, które miało doręczyć powołania na ćwiczenia rezerwy lub do odbycia zasadniczej służby wojskowej.
Wojskowe obozy internowania utworzono głównie w północnej i zachodniej Polsce. Wykorzystano miejsca oddalone od szlaków komunikacyjnych i dużych ośrodków miejskich, by z jednej strony były one jak najmniej widoczne dla okolicznej ludności, a z drugiej – trudno dostępne dla odwiedzających rodzin.
Pobór był przeprowadzony niezgodnie z obowiązującym prawem o powoływaniu do służby wojskowej. Ponieważ zabrakło czasu, aby dotrzymać regulaminowego terminu od momentu dostarczenia powołania do stawienia się powołanych w jednostkach wojskowych, karty powołań roznoszono do domów, a także wręczano na ulicach. Wszyscy tak zwani żołnierze mieli stawić się w jednostkach wojskowych 5 listopada 1982 r.
